Pedagogika waldorfska, na podstawie, której oparłam tworzenie personalizowanej bajki dla Twojej pociechy, polega przede wszystkim na żywym pielęgnowaniu zrozumienia istoty człowieka i jego rozwoju w powiązaniu ze światem i społeczeństwem. Szkoły są częścią pełnego cyklu nauczania od przedszkola po szkołę średnią. Głównym celem zatem staje się wspieranie wszechstronnego rozwoju dziecka, rozumianego jako rozwój trzech sfer: myślenia, uczuć i woli.

W uczniach wspiera się indywidualne osiągnięcia, zrównoważony rozwój umiejętności intelektualnych, artystycznych, praktycznych i społecznych. Uczy się zdobywania indywidualnego sądu i umiejętności rozróżniania. Szkoły waldorfskie mają własny program nauczania niezależny od programów państwowych. Nie wyróżniają żadnego ze światopoglądów. Specyfiką szkół waldorfskich jest m.in: brak ocen; brak podręczników; edukacja zintegrowana na przestrzeni szkoły podstawowej, charakterystyczny rytm dnia.

Brak ocen – nauczyciele w szkołach waldorfskich nie mają do dyspozycji systemu ocen. Wypracowane zostają indywidualne metody motywowania uczniów do pracy oraz informowania zarówno dzieci, jak i ich rodziców o postępach w nauce i zachowaniu. Brak ocen ma służyć rozwojowi u dzieci wewnętrznej motywacji do nauki. Jednocześnie jest on wyrazem charakterystycznego dla pedagogiki Steinera nastawienia na współpracę, a nie rywalizację.

Brak podręczników – uczniowie nie korzystają z gotowych podręczników. Nauczyciel sam kształtuje program i nauczanie w oparciu o dwa źródła: wiedzę o rozwoju dziecka i obserwację uczniów. Służy to zindywidualizowaniu kształcenia i rzeczywistym dopasowaniu go do potrzeb rozwojowych konkretnej grupy dzieci.

Klasy i system nauczania – wychowawca uczy większości przedmiotów w ramach tzw. lekcji głównej na przestrzeni całej edukacji w szkole podstawowej, nie tylko w ciągu trzech pierwszych lat. Nauczanie prowadzone jest w systemie tzw. epok. Oznacza to, że przez kilka tygodni (na ogół od dwóch do czterech) dzieci zajmują się jednym przedmiotem, np. matematyką, po czym następuje inna epoka (cykl) i inny temat. Taki system epokowy pozwala na głębokie wniknięcie w omawiane tematy i wielostronne ich opracowanie.

Klasa jest prowadzona przez tego samego nauczyciela-wychowawcę przez 6 lat (w Europie – 6 lat). W czasie lekcji głównej nauczyciel uczy dzieci w formie 4–tygodniowych cykli tematycznych, rozwijając zdolności odczuwania, wyostrzając zmysły poprzez uwrażliwienie na barwy, zapachy, nastroje i dźwięki w przyrodzie, unikając abstrakcji. Na jednej lekcji dzieci uczą się pisania i czytania, liczenia, wiedzy o najbliższym otoczeniu, o języku ojczystym, matematyki i geometrii, geografii, historii, biologii, fizyki i chemii. Ma to odpowiednik w obecnie obowiązującym w Polsce państwowym systemie nauczania zintegrowanego. Nauczyciele-specjaliści uczą tylko języków obcych, zajęć praktycznych, muzyki i eurytmii, gimnastyki i religii. W szkole nie stosuje się w ogóle ocen cyfrowych. Od klasy 1 do 6 (8) obowiązuje ocena opisowa. Rodzice decydują o wyborze rodzaju lekcji religii dla dziecka. Na koniec szkoły uczeń pisze pracę dyplomową na wybrany temat.

Zajęcia artystyczne – są traktowane na równi z zajęciami z matematyki czy języka ojczystego. Odbywają się w 2 godzinnych blokach. Od 1 klasy dzieci uczą się grać na flecie lub lirze, grają w orkiestrach klasowych i szkolnych. Na zajęciach praktycznych robią na drutach, szydełku, haftują i szyją. Uczą się śpiewu, gra na instrumentach i eurytmii. Na plastyce poznają różne techniki tworzenia: malowanie, rysowanie form, grafika, pracę w glinie i drewnie, pielęgnacja ogrodu, ucząc się tworzenia obrazowego. Zamiast gotowych już przygotowanych szablonów do wypełniania tworzą własne prace z różnych materiałów wynikające z ich własnego indywidualnego przeżycia. Nie podlegają one ocenie jakościowej.

Historia – Pedagogika waldorfska (lub pedagogika Rudolfa Steinera), której twórcą był Rudolf Steiner jest alternatywą do oficjalnie obowiązującej. Nazwa „waldorfska” pochodzi od pierwszej szkoły dla dzieci robotników, założonej przez Rudolfa Steinera w 1919 przy fabryce cygar „Waldorf-Astoria” w Stuttgarcie, na zaproszenie jej właściciela Emila Molta.

Szkoły takie istnieją w większości krajów europejskich, a także w wielu krajach na świecie. Obecnie jest ich około tysiąca. Naucza się w nich zgodnie ze wskazaniami wynikającymi z antropozofii. Absolwentem takiej szkoły jest premier Norwegii Jens Stoltenberg, minister rządu Finladii Peka Haavisto, aktorki i aktorzy Jennifer Aniston, Sandra Bullock, Rutger Hauer.

W Polsce takie szkoły i przedszkola działają od końca lat 80. XX w. w Warszawie, Krakowie, Bielsku-Białej i Poznaniu, realizującą one program edukacji z uwzględnieniem w mniejszym lub większym stopniu zasad pedagogiki waldorfskiej.

W samym Krakowie istnieje przedszkole Ziarenko z czterema lokalizacjami: http://www.ziarenko.pl/

oraz dwie szkoły:

Wolna Szkoła Waldorfska

na ul. Zawiłej 2-4

http://www.szkolawaldorfska.pl/

https://www.facebook.com/wolnaszkolawaldorfska/

Waldorfska Szkoła Podstawowa im. Janusza Korczaka w Krakowie

na ul. Kazimierza Wielkiego 33

http://www.waldorfskaszkola.pl/

Źródła:

Johannes Kiersch, „Pedagogika waldorfska. Wprowadzenie do pedagogiki Rudolfa Steinera”,

Erans Carlger, Arne Klingborg, „Wychowanie do wolności”,

Rudolf Steiner, „Duchowe podstawy sztuki wychowania”

Edmunds Francis – Pedagogika Rudolfa Steinera : szkoły waldorfskie na świecie i w Polsce. „Spektrum”, 1996

Wikipedia